Brexit: εμφύλιος Ατλαντισμού και υπερ-καπιταλισμού στη σκιά της «Ευρωπαϊκής ‘‘Ένωσης’’» των Ναζί, του 1942. ΜΕΡΟΣ Β΄
Γιώργος
Ρωμανός / Δοκίμια πολιτικής έρευνας / Περίληψη: Το Brexit
δεν ήταν ξαφνικός κεραυνός. Το πρόσφατο
και ιστορικό παρελθόν της σημερινής «Ευρωπαϊκής ‘‘Ένωσης’’» δείχνουν ότι υπάρχει κάτι πολύ σάπιο στο βασίλειο της
Γερμανικής,
αλλά και της πάλαι ποτέ ναζιστικής Ευρώπης.
αλλά και της πάλαι ποτέ ναζιστικής Ευρώπης.
παρουσιάσαμε
στοιχεία τα οποία αφορούσαν σε σύγχρονα γεγονότα και αποδεικνύουν τον εμφύλιο στις τάξεις του Ατλαντισμού και του υπερ-καπιταλισμού.
Υπάρχει όμως και
μία άλλη διάσταση: η βαριά σκιά του ιστορικού χθες της Ευρώπης πρόσφατου
και –ειδικά– του απώτερου (1942), με τα σχετικά ντοκουμέντα.
1. Όταν ιδρύθηκε η ΕΟΚ, η Γαλλία του Ντε Γκωλ δεν ήθελε τη Βρετανία εντός αυτής της «Κοινότητας», με το σκεπτικό ότι η ένταξη της θα
αποτελούσε «δούρειο ίππο» των ΗΠΑ στον
δυτικοευρωπαϊκό χώρο και σταδιακά θα αποδυνάμωνε τον ηπειρωτικό άξονα που
διαμόρφωναν Γαλλία και Γερμανία.
2. Η πρώην πρωθυπουργός των Συντηρητικών «σιδηρά κυρία»
Μάργκαρετ Θάτσερ είχε αντιταχθεί αρχικά
στην γερμανική ενοποίηση, η οποία έγινε στις 3 Οκτωβρίου 1990, φοβούμενη την
ισχυροποίηση της Γερμανίας.
3. Την ίδια περίοδο ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν,
είχε δει τη νομισματική ενοποίησή της, ως ένα μέσο χειραγώγησης και πιθανής αναβίωσης του γερμανικού σωβινισμού.
4.
Στις 29 Μαΐου 2005, οι Γάλλοι
ψηφοφόροι με εθνικό! δημοψήφισμα απέρριψαν την πρόταση ενός ευρωπαϊκού
Συντάγματος. Μια εβδομάδα αργότερα,
οι Ολλανδοί ακολούθησαν το παράδειγμά τους. Αυτή η σαφής απόρριψη της
ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ήταν μια σημαντική στιγμή στην ιστορία της λεγόμενης
Ευρωπαϊκής «Ένωσης».
5. Το
STRATFOR, η αμερικάνικη γεωπολιτική εταιρεία πληροφοριών που παρέχει
στρατηγική ανάλυση και πρόβλεψη για όλο τον κόσμο, τονίζει
χαρακτηριστικά σε παλαιότερη ανάλυσή του τα εξής: «με τον καιρό, ο εθνικισμός θα είναι φράγμα στην
ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με κυβερνήσεις που θα επαναπατρίσουν (sic…) ισχύ για πρώτη φορά στην ιστορία της Ε. Ε,
οδηγώντας στην κατάρρευση της Ένωσης.»
Υπάρχουν όμως και οι τραγικές γέφυρες με το ναζιστικό παρελθόν, όπως και
ένα μοναδικό ναζιστικό ντοκουμέντο, από τα πολλά..., το οποίο παραθέτουμε στη συνέχεια.
6. Δεν είναι τυχαίο ότι στην προεκλογική αντιπαράθεση
για το Brexit, επιστρατεύτηκαν
βάρβαρα επιχειρήματα, περί «νέου
σχεδίου Χίτλερ» από τον υποστηρικτή του Brexit πρώην δήμαρχο
του Λονδίνου, Μπορίς Τζόνσον.
7. Η ταμπλόιντ εφημερίδα Sun, ανακάλυψε «ναζιστική
σχέση» στο οικογενειακό παρελθόν του Γιουνκέρ, αναφερόμενη στη με τη βία
κατάταξη του εργάτη χαλυβουργίας πατέρα του στην Βέρμαχτ και τον τραυματισμό του στο ανατολικό μέτωπο. Πληροφορία που λέγεται ότι προήλθε από
κύκλους της Ντάουνιγκ Στριτ.
Αλλά ας δούμε αυτό το εφιαλτικό και καλά κρυπτόμενο από τους πολλούς απώτερο
παρελθόν:
8. Η Γερμανία σήμερα θεωρεί ιδιοκτησία της την Ενωμένη
Ευρώπη και δεν δέχεται καμία άλλη θέση στους κόλπους της παρά αυτήν του
αφεντικού. Και ιστορικά έχει δίκιο… Γιατί η Γερμανία είναι
η πρώτη που επινόησε, εφηύρε την «Ευρωπαϊκή ‘‘Ένωση’’». Και μάλιστα με την ίδια
ακριβώς αρχική ονομασία:
τη Ναζιστική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), η οποία ιδρύθηκε
το 1942 στο Βερολίνο. Έτσι θεωρεί
δική της και την σημερινή μετεξέλιξή της.
Η πρόσφατη προτροπή-επιταγή του
Γιουνγκέρ στους Έλληνες κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα, 21
Ιουν 2016: «κάντε ιδιοκτησία σας
το σχέδιο των Μνημονίων» δεν είναι παρά η διαταγή όλων εκείνων που
συνεχίζουν να πορεύονται πάνω στις ράγες των ναζιστικών πρώτων σχεδίων της
«Ένωσης».
Διαχρονικά υπήρξε μια κυνική απόλυτα γραμμική
συνέχεια πολεμικής ισχύος και χρήματος στον υπερ-καπιταλισμό από την οποία δεν
εξαιρείται η Αμερική. Κι αυτό γιατί προπολεμικά ανέπτυξε αποδεδειγμένα σχέσεις με τους Ναζί, ενώ μεταπολεμικά βασίστηκε στα
πυραυλικά, και όχι μόνο…, σχέδια του ναζιστή
πυρηνικού επιστήμονα Βέρνερ Φον Μπράουν.
Έτσι το ναζιστικό όραμα της γερμανικής Ευρωπαϊκής «Ένωσης», του 1942,
συνεχίστηκε από πολλούς υπόγειους δρόμους, αλλά και φανερούς... Είναι γνωστό, ότι
η «Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και
Χάλυβα» (του 1952)
μετεξελίχθηκε (μαζί με την ένωση ΕΥΡΑΤΟΜ) στην «νέα»
Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), το 1957. Οι επισήμως… παρουσιαζόμενοι
ως «νέοι ιδρυτές» αυτής της (ΕΟΚ), Ρομπέρ
Σουμάν και Ζαν Μονέ, έχουν πολύ
ενδιαφέροντα βιογραφικά «λεπτών σχέσεων» ο μεν πρώτος με το ναζιστικό
καθεστώς, στην πρώτη περίοδο του πολέμου, με μοιραίο ρόλο στην ενθάρρυνση της
ναζιστικής επιθετικότητας, ενώ αργότερα ανέπτυξε στενότατες σχέσεις και με το
φιλοναζιστικό γαλλικό καθεστώς του Βισσύ. Ο δε Ζαν Μονέ συνδέθηκε με τον αχαλίνωτο υπερ-καπιταλισμό στις πιο σκοτεινές του διαδρομές, ήδη από τον Α΄
Παγκόσμιο πόλεμο.
Σημειώνεται, ότι στις Βρυξέλλες η
πλατεία όπου και η έδρα της Ευρωπαϊκής «Ένωσης» φέρει το σεπτό όνομα «Ρομπέρ Σουμάν».
Η Ευρωπαϊκή «Ένωση» των ημερών μας
συνεχίζει να μεταμορφώνει τους ευρωπαίους πολίτες. Στην πραγματικότητα
παραμορφώνει κυριολεκτικά τα ευρωπαϊκά έθνη καταργώντας τα και εκποιώντας στην πράξη τις περιουσίες τους στην Γερμανία, η μόνη που έχει
τόσα πλεονάσματα χρήματος. Αυτό προς το παρόν αφορά τις ποιο αδύνατες χώρες. Προς
το παρόν.
O Χίτλερ είχε μια ανάλογη μέθοδο. Επιτέθηκε πρώτα στους
αδύναμους και κατόπιν εκποίησε τον χρυσό και τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους
ΟΛΩΝ των χωρών που κατέλαβε. Και, μέσω της διαβόητης Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, στην Ελβετία, διοχέτευε χρυσό και αξίες
στην Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας.
Αυτά, όπως ήδη είπαμε, έγιναν και με την αμέριστη βοήθεια της Αμερικής.
Έτσι η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών διοχέτευσε από το 1933 που ανέβηκε ο
Χίτλερ στην εξουσία μέχρι την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, 294 εκατ. ελβετικά φράγκα από τη
Βρετανία και τις ΗΠΑ στη γερμανική οικονομία. Μια οικονομία που είχε ως
βασικό σκοπό τον εξοπλισμό της Γερμανίας και την προετοιμασία της για να
ξεκινήσει τον πόλεμο. Η ενίσχυση αυτή είχε κύριο στόχο τη Ρωσία, μιας και ο
υπερ-καπιταλισμός της εποχής φανταζόταν επιτυχίες στις συμφωνίες που έκλεινε ή ήθελε
να κλείσει με τον Χίτλερ.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι όλα τα
προαναφερθέντα, περί της ναζιστικής Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) με έδρα το Βερολίνο του 1942, αναγράφονται σε πολλά αδιάψευστα ντοκουμέντα. Και ειδικά στο έγγραφο υπ. αρ. APO 403,
του Αμερικανικού Στρατού, Τμήμα
Ντοκουμέντων, το οποίο κατατέθηκε στις Δίκες της Νυρεμβέργης. Το έγγραφο
είχε καταγραφεί από τον λοχαγό Otto Korigan του Αμερικανικού Στρατού, την 13η Σεπτεμβρίου 1945. Αποτελεί μέρος
του Παραρτήματος Β΄ από ντοκουμέντα με
τίτλο: «Η οικονομική διάσταση» (σημ. Ελλάς Διόραμα: των εγκλημάτων των Ναζί)
τα οποία χρησιμοποιήθηκαν στις εν λόγω πολύκροτες Δίκες. Συγκεκριμένα το έγγραφο υπ. αρ. APO 403, εμφανίστηκε στη δίκη του Γερμανού υπουργού
Οικονομικών του Χίτλερ και προέδρου της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας Βάλτερ
Φουνκ (Walther Funk).
Σημειώνεται, ότι ο Αμερικανός Γενικός Εισαγγελέας, στις δίκες της Νυρεμβέργης, Ρόμπερτ Τζάκσον (Robert H. Jackson) (Δικαστής των ΗΠΑ)
ονόμαζε τον Φουνκ: «Τραπεζίτη των χρυσών
δοντιών». Κι αυτό όταν βεβαιώθηκε για την πρακτική της εξαγωγής χρυσών
δοντιών από τα θύματα στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης
και την μετατροπή τους σε ράβδους χρυσού με σκοπό την προώθηση τους στη Ναζιστική Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, δηλαδή στον Φουνκ.
Στην εποχή μας
δεν μπορούμε να θεωρήσουμε όλον τον γερμανικό λαό σχετιζόμενο με το ναζιστικό
παρελθόν της χιτλερικής Γερμανίας. Αντίθετα, όμως όποτε έρχονται στο φως τέτοια
ντοκουμέντα και παράλληλα έχουμε σήμερα πανομοιότυπες
συμπεριφορές και πρακτικές των μη ψηφισμένων Γερμανών γραφειοκρατών οι οποίοι
έχουν υφαρπάξει την διοίκηση της Ευρώπης, τότε οι συγκρίσεις επιβάλλονται.
Φυσικά στην
ίδια ευθεία! μετα–ναζιστική γραμμή η «διαφωτισμένη» Ευρώπη έχει να επιδείξει
και πολλά άλλα «καμάρια». Κορυφαία ενοχλητικός ο ναζιστής Κουρτ Βαλντχάιμ ο
οποίος εκτός από πρόεδρος της
Αυστρίας διετέλεσε και Γενικός
Γραμματέας του ΟΗΕ. Προφανώς λόγω των
ειδικών προσόντων του τα οποία εκτίμησε ο υπερ-καπιταλισμός.
Τον ρόλο του
Βαλντχάιμ αποκάλυψε ο Ρόμπερτ
Χερτζστάιν. Ο ιστορικός που με την καταπληκτική αρχειακή του έρευνα εκ μέρους του Παγκόσμιου Συμβουλίου των
Εβραίων βοήθησε στην απόδειξη των στενών δεσμών του Βαλντχάιμ με τα
εγκλήματα πολέμου που είχαν διαπράξει οι Ναζί. Ο Χερτζστάιν γράφει τα εξής: «αυτός
ο μη ένοχος (σημ. Ελλάς Διόραμα: εννοεί
άμεσα…) δεν πρέπει να συγχέεται
με την αθωότητα. Το γεγονός ότι ο Βαλντχάιμ διαδραμάτισε ένα σημαντικό
ρόλο στις στρατιωτικές μονάδες, που αδιαμφισβήτητα διέπραξαν εγκλήματα πολέμου,
τον κατατάσσει τουλάχιστον ηθικό
συναυτουργό των εγκλημάτων αυτών».
Το
ναζιστικό κουβάρι στην Ευρώπη σήμερα είναι ακόμη
ατελείωτο... Και εκείνο που έχει πλέον σημασία είναι οι μέθοδοι και οι τρόποι χειραγώγησης–υποδούλωσης
της Ευρώπης με ανάλογες νοοτροπίες, τεχνικές…, και πρακτικές πολιτικής.
Από
τα πολλά μεταπολεμικά έως και
πρόσφατα στοιχεία αυτού του κουβαριού θα αναφερθούμε ενδεικτικά στους
Γερμανούς, Μπεάτε και Σερζ Κλάρσφελντ. Το ζεύγος αυτών των ερευνητών-συγγραφέων
παρουσίασε στις 19 Ιανουαρίου 2016, στο
Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας, το βιβλίο τους «Απομνημονεύματα.
Κυνηγώντας τους ναζί». Μεταξύ των πολλών αποκαλύψεών τους αναφέρθηκαν
και στον καγκελάριο Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ, ο οποίος μολονότι υπήρξε
μέλος του ναζιστικού κόμματος από το 1933, έγινε καγκελάριος της Δυτικής
Γερμανίας μεταξύ 1966 και 1969. Ο εντολοδόχος αυτός της χιτλερικής «Νέας
Τάξης» πραγμάτων, αλλά και μεταχιτλερικής παρόμοιας, έγινε γνωστός παγκοσμίως
όταν η Μπεάτε Κλάρσφελντ τον χαστούκησε δημοσίως σε ένα πάνελ ομιλητών,
τον Νοέμβριο του 1968 στο Βερολίνο, λόγω του ναζιστικού παρελθόντος του.
Γι’ αυτό είπαμε ότι το
κουβάρι είναι ατελείωτο…
Κλείνοντας αυτή
την, σε δύο μέρη, μικρή μελέτη σημειώνουμε ότι η διαδικασία που ξεκίνησε με τον
εμφύλιο του Brexit, όπως και όλα τα μη επιδεχόμενα αμφισβήτησης στοιχεία
που παραθέσαμε αποδεικνύουν, ότι «Κάτι
πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της γερμανικής Ευρώπης, της σημερινής δήθεν
Ευρωπαϊκής ‘‘Ένωσης’’.» Μια «Ένωση» με καταφανές έλλειμμα δημοκρατίας η
οποία διοικείται εξ’ υφαρπαγής και
ολιγαρχικά, κυρίως από τον Γερμανό καγκελάριο και τον Γερμανό υπουργό
οικονομικών.
Ό,τι και όσα ζούμε, ειδικά
στην Ελλάδα, με τρομερές οδύνες είναι ο τρόπος λειτουργίας αυτής της «Ένωσης»,
όπως τον εφαρμόζει η μη ψηφισμένη γραφειοκρατία των Βρυξελών, την οποία επέβαλε
ο υπερ-καπιταλισμός με ταμία τη Γερμανία.
Μικρό, αλλά κρίσιμο για τη
χώρα μας, παράδειγμα ολοκληρωτικού αυταρχισμού είναι, ότι αυτή η ολιγαρχική «Ευρώπη» δεν τολμάει να διενεργήσει η ίδια,
όπως έχει ηθική υποχρέωση, διεθνή
λογιστικό έλεγχο στο σύνολο του δήθεν ελληνικού χρέους.
Αδυνατεί, γιατί εκπροσωπείται, μεταξύ άλλων, και από άτομα
που σε μια ευνομούμενη δημοκρατική ομοσπονδία θα έπρεπε να είναι στη φυλακή για
απάτες. Είτε γιατί ο ένας έχει πλαστό πτυχίο σπουδών είτε γιατί κάποιος άλλος
έχει καταδικαστεί από το ίδιο του το κόμμα για άμεση σχέση με «μαύρα ταμεία».
Αδυνατεί, γιατί κινείται και αναπτύσσεται σε γεωστρατηγικό κενό ως προαγωγός ενός
τερατώδους λογιστικού χρήματος το οποίο διακινεί με αυτονομημένους διεθνείς
απατεώνες, τοκογλύφους και κερδοσκόπους εξωχώριων και ενδοχώριων οικονομιών.
Αδυνατεί, γιατί αντι μιας πανευρωπαϊκής κάθαρσης και ανασύστασης αυτής της «Ένωσης» εκ βάθρων
κάθε τόσο ανέχεται να την εκπροσωπούν οι διεκπεραιωτές των πιο σκοτεινών ελίτ,
ξεπροβάλλοντας μέσα από τελετουργικές
στοές και –ισμούς που ιστορικά πασχίζουν για τον ολοκληρωτικό έλεγχο του
πλανήτη. Ο Τζορτζ Σόρος και μερικοί άλλοι, εγκάθετοι στους πιο μεγάλους
διεθνείς οργανισμούς, δεν είναι παρά οι θυρωροί του καταστήματος της
παγκοσμιοποίησης, τα «παιδιά» για όλες τις δουλειές.
Τέλος, αυτή η δήθεν «Ένωση» αδυνατεί..., γιατί με την
απόλυτα ρατσιστική κοινωνική και οικονομική πολιτική που εφαρμόζει στους
κόλπους της ουσιαστικά γίνεται θερμοκήπιο
δεινών, ακόμη και πολέμων στο έδαφός της. Εξάλλου η μαρτυρική πρώην
Γιουγκοσλαβία στην Ευρώπη ανήκε… Έτσι, ο πόλεμος μπορεί να ξεσπάσει σε έδαφος ανεξέλεγκτων υπερεθνικιστικών τάσεων οι
οποίες σήμερα αναπτύσσονται ως αντίδοτο στις καταστροφικές πολιτικές του
σκοτεινού μη ψηφισμένου ιερατείου της που ελέγχει την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Το απόλυτο
αδιέξοδο αυτής της Ε.«Έ» είναι πασιφανές. Δεν
οδηγείται πουθενά με αυτή τη μορφή. Έχει πεθάνει πολύ πριν το Brexit.
Μια θετική
συμβολή μας προς την κατεύθυνση της αναγκαίας πραγματικής ενοποίησης της Ευρώπης θα ήταν η άμεση, στην πράξη διάλυση εκ των έσω και η ουσιαστική επανίδρυσή
της ως: Ομοσπονδία Εθνικά Ανεξάρτητων
Κρατών Ευρώπης.
Προαπαιτούμενος
θεμέλιος λίθος σε αυτή την εκ νέου ανοικοδόμησή της τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων οι αρχές των οποίων να
αναφέρονται ρητά στο Σύνταγμά της. Γιατί καμία «Ένωση» και καμία
«Ομοσπονδία» δεν θα μπορέσει ποτέ να μακροημέρευση χωρίς να βασίζεται σε Ηθικό Κανόνα Πολιτείας Αρχών, με αληθή δημοκρατία, ισονομία και
ισοπολιτεία. Μια ομοσπονδία με ψηφισμένη!
κυβέρνηση, πρωθυπουργό, Πρόεδρο. Και, εξίσου δημοκρατικά εκλεγμένους και με
διαφανείς διαδικασίες, τραπεζίτες, δικαστές, ανώτερους λειτουργούς.
Είναι πολλοί
αυτοί που στην σημερινή Ευρώπη, έστω και υποκριτικά, ομολογούν ότι η Αρχαία
Ελλάδα είναι «η κοιτίδα της Δημοκρατίας». Ας
γίνει αυτό και πράξη. Να αναγνωριστεί η πασίδηλη ελληνική παιδεία στην
ιστορική διάπλαση τής Ευρώπης, με σημερινό νέο στόχο την ευρωπαϊκή Κοινωνική Δημοκρατία η οποία θα τείνει
διαρκώς στο μακρόπνοο ιδεώδες. Την Άμεση Δημοκρατία.
Βιβλιογραφία–Πηγές:
· Walter Lipgens (επιμέλεια), Documents on the History of Economic
Integration (De Gruyter, Berlin and New York, 1985)
· Ντε Γκωλ, Απομνημονεύματα Ελπίδος (Εκδοτικός
Οργανισμός Ελληνική Μορφωτική Εστία, Αθήνα, 1970
· Hoffman Stanley,
«De Gaulle, Europe , and the Atlantic Alliance
