Η αυτοκαταργημένη «αντιπροσωπευτική Δημοκρατία» στην Ελλάδα, σήμερα
Γιώργος
Ρωμανός / Δοκίμια πολιτικής έρευνας / Περίληψη: Πριν το τέλος της Δικτατορίας, 1973, και λίγους μήνες
μετά την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας, 1974, ο ελληνικός λαός με δύο δημοψηφίσματα
κατάργησε τον θεσμό της κληρονομικής Βασιλευομένης Δημοκρατίας,
επιλέγοντας την «αντιπροσωπευτική Δημοκρατία». Όμως, καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκληματικής Μεταπολίτευσης ο πολιτικός αμοραλισμός, η διαφθορά, η κλοπή του κρατικού χρήματος, τα υπέρογκα δάνεια, υποδούλωσαν τη χώρα μας στα εθνοκτόνα 3 Μνημόνια. Προϋπόθεση για αυτό το κατάντημα ήταν ο προοδευτικός ευτελισμός της «αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας» σε ένα Ολιγαρχικό πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα χωρίς διάκριση εξουσιών. Στη θέση των απελθόντων βασιλέων ήρθαν εκατοντάδες «κληρονομικοί» πολιτικοί τυραννίσκοι, νεο-κοτζαμπάσηδες. Ενώ, οι οικονομικοί «νταβατζήδες», σύμφωνα με τη ρήση του Κ. Καραμανλή, του Β΄, λυμαίνονταν (-νται) τη χώρα. Έτσι ο στόχος για μια «αντιπροσωπευτική Δημοκρατία» παραμένει ανεκπλήρωτος.
επιλέγοντας την «αντιπροσωπευτική Δημοκρατία». Όμως, καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκληματικής Μεταπολίτευσης ο πολιτικός αμοραλισμός, η διαφθορά, η κλοπή του κρατικού χρήματος, τα υπέρογκα δάνεια, υποδούλωσαν τη χώρα μας στα εθνοκτόνα 3 Μνημόνια. Προϋπόθεση για αυτό το κατάντημα ήταν ο προοδευτικός ευτελισμός της «αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας» σε ένα Ολιγαρχικό πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα χωρίς διάκριση εξουσιών. Στη θέση των απελθόντων βασιλέων ήρθαν εκατοντάδες «κληρονομικοί» πολιτικοί τυραννίσκοι, νεο-κοτζαμπάσηδες. Ενώ, οι οικονομικοί «νταβατζήδες», σύμφωνα με τη ρήση του Κ. Καραμανλή, του Β΄, λυμαίνονταν (-νται) τη χώρα. Έτσι ο στόχος για μια «αντιπροσωπευτική Δημοκρατία» παραμένει ανεκπλήρωτος.
Η κατάργηση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας στην Ελλάδα
έγινε με δημοψήφισμα που οργανώθηκε από τη Δικτατορία του Γ. Παπαδόπουλου, την Κυριακή
29 Ιουλίου 1973. Δημοψήφισμα, με το ίδιο ακριβώς αντικείμενο, επαναλήφθηκε και
από την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, του Α΄, την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 1974. Και το μεν
πρώτο κηρύχθηκε παράνομο, ως προϊόν Δικτατορίας. Το δεύτερο, εν Δημοκρατία, επανέφερε
το Σύνταγμα του 1952, αλλά με
εξαίρεση (!) των διατάξεων που ήταν σχετικές με την μορφή του πολιτεύματος πράγμα
που το καθιστά, επιεικώς, προϊόν παράδοξων
αντιλήψεων περί δημοκρατικής νομιμότητας. Σε κάθε περίπτωση αυτά τα
δημοψηφίσματα, ως ιστορικά γεγονότα, σηματοδοτούν το τέλος της κληρονομικής Βασιλευομένης Δημοκρατίας. Με
το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974 να αποτελεί τον –αμαρτωλό για κάποιους– θεμέλιο
λίθο για τη μετάβαση σε μία «αντιπροσωπευτική Δημοκρατία» με όνειρα για ένα
καλύτερο αύριο.
Όμως, 43 χρόνια μετά το 1973, ή 42 μετά
το 1974, η χώρα βρίσκεται κάτω από την μπότα ενός στυγνού ολοκληρωτικού
καθεστώτος 3 Μνημονίων, ως πολιτικό αποτέλεσμα
αυτής της «αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας». Πράγμα που αποδεικνύεται από τα
εξής αδιαμφισβήτητα γεγονότα:
Πανθομολογούμενη κρατική διάλυση, φτωχοποίηση
του λαού-εξανδραποδισμός, εθνική και οικονομική υποτέλεια στις «αγορές» για 99…
χρόνια, ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας και των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Και,
πρόσφατα, βίαιο εποικισμό της ελληνικής επικράτειας με μετεγκατάσταση
μουσουλμάνων εποίκων από την Τουρκιά, χωρίς
να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός με δημοψήφισμα, εάν επιθυμεί αλλαγή της
πολιτισμικής και θρησκευτικής του ταυτότητας.
Σημειώνεται ότι βάσει της Συνθήκης της Γενεύης η πρώτη χώρα (δηλαδή η Τουρκία) όπου
εισέρχεται ένα άτομο εκεί και θεωρείται
πρόσφυγας. Ενώ, σε κάθε άλλη χώρα
είναι παράνομος μετανάστης, εφόσον δεν διαθέτει νόμιμα έγγραφα, και παραβιάζει
τα προβλεπόμενα από την προαναφερθείσα Συνθήκη. Όπως έχουμε τονίσει ξανά, (βλέπε στο Ελλάς Διόραμα), η Ελλάδα θα πρέπει να κινηθεί με βάσει τις Διεθνείς Συνθήκες που καθορίζουν επακριβώς το προσωρινό καθεστώς παραμονής στο
έδαφός της προσφύγων ή παράνομων μεταναστών. Θυμίζουμε ότι όπως δήλωσε από το βήμα της Βουλής ο κ. Μουζάλας, προ
ολίγων ημερών, σήμερα οι παράνομοι μετανάστες στη χώρα μας φτάνουν στο 70%.
Έτσι, όμως, και με ανάλογες εξόφθαλμες παρανομίες
και καταπατήσεις του Συντάγματος καταργήθηκαν
σταδιακά στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης όλοι οι πυλώνες της «αντιπροσωπευτικής
Δημοκρατίας». Ας δούμε μερικά αδιαμφισβήτητα γεγονότα: Στις τελευταίες εκλογές,
20 Σεπτεμβρίου 2015, με εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους 9.836.997
πολίτες, η χώρας μας απέκτησε κυβέρνηση που την ψηφίσαν: ΣΥΡΙΖΑ, 2.246.064
πολίτες και ΑΝΕΛ, 293.371 πολίτες, σύνολο 2.539.435 ή ποσοστό 25,8%. Ανάλογες καταστάσεις παρατηρήθηκαν και σε
προηγούμενες εκλογές. Από την αμείλικτη αλήθεια των αριθμών αποδεικνύεται, ότι
στη χώρα μας δεν λειτουργεί «αντιπροσωπευτική Δημοκρατία», αλλά μια νομιμοφανής Ολιγαρχία.
Η πρακτική αυτής της Ολιγαρχίας, όμως
δεν είναι περιστασιακή, του 2015, αλλά διαρκής σε όλη τη Μεταπολίτευση των 42
χρόνων. Γιατί, πίσω από μια προσχηματική τελικά «αντιπροσωπευτική Δημοκρατία» εγκαθιδρύθηκαν «κληρονομικά» δικαιώματα
πολιτικών πολλών «Δυναστειών». Δειγματοληπτικά αναφέρονται οι: Παπανδρέου
Β΄-Ανδρέας, Παπανδρέου Γ΄-Γιωργάκης, Καραμανλής Β΄-Κώστας,
Μητσοτάκη-Μπακογιάννη Β΄-Ντόρα, Μητσοτάκης Γ΄-Κυριάκος, Μπακογιάννης Β΄-Κώστας,
Βαρβιτσιώτης Β΄-Μιλτιάδης, Γεννηματά Β΄ -Φώφη. Στον ατελείωτο κατάλογο και οι:
Βαγγ. Μεϊμαράκης, Ολ. Κεφαλογιάννη, Καραμανλήδες θείοι και ανεψιοί, Απ.
Τζιτζικώστας, Λ. Κατσέλη, Ν. Αλευράς, κ.ά, κ.ά… Όπου να ψάξει κάποιος θα βρει
έναν από Θεού σταλμένο διάδοχο,
μικρής ή μεγάλης κληρονομικής πολιτικής καριέρας, πολιτικής Δυναστείας.
Από το 1974 και μετά με διάφορα αντι-συνταγματικά τερτίπια που κάπως τα
θίξαμε στην αρχή, και τα οποία καλό είναι να τα θυμηθούμε εν όψει αναθεώρησης
Συντάγματος, εάν και εφόσον γίνει
τελικά…, οδηγηθήκαμε προοδευτικά σε ένα Πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα που ανερυθρίαστα και ναρκισσιστικά
αυτο-αποκαλείται: «αντιπροσωπευτική Δημοκρατία». Ας δούμε τι εξουσίες έχει ο εκάστοτε
Πρωθυπουργός –δικτάτορας στην πράξη: Διορίζει
με απόλυτα ελεγχόμενες από τον ίδιον διαδικασίες, τον Πρόεδρο «Δημοκρατίας»
ο οποίος πρακτικά δεν έχει καμία εξουσία, πλην της αυτοκτονικής, για τον δήθεν
«θεσμό», διαφωνίας και παραίτησης. Στην πράξη δεν επεμβαίνει ποτέ!!! και δεν
αναπέμπει νόμους ακόμη και σε κατάφωρες παραβιάσεις του Συντάγματος, όπως έγινε
και με τα 3 Μνημόνια, και όχι μόνο.
Επ’ αυτού δυο παρεκβάσεις: α. κανένα
από τα 3 Μνημόνια δεν έχει υπερψηφιστεί στη Βουλή με 180 ψήφους, ώστε να
ισχύσει συνταγματικά. Ενώ, ακόμη και εάν υπερψηφιζόταν δεν θα μπορούσε να
ισχύσει, αφού παραβιάζεται κατάφωρα το
Σύνταγμά μας που δεν επιτρέπει δια ψήφου παράδοση της χώρας ακόμη κι αν
ψηφίσει το 100% των βουλευτών. Και β.,
όπως είχε καταθέσει ο εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ, Ολιβιέ
ντε Σούτερ, συμμετέχοντας στη Επιτροπή Αληθείας του Χρέους: «εάν οι διαπραγματεύσεις έγιναν υπό πίεση
και άρα έλλειψη συγκατάθεσης από πλευρά της Ελλάδος, τα Μνημόνια είναι παράνομα.
Καθώς η σύναψη σύμβασης υπό οικονομική
απειλή και
χωρίς συναίνεση και των δύο μερών, απαγορεύεται από τη Σύμβαση της Βιέννης. Φαίνεται πως και τα δύο αυτά στοιχεία δεν τα γνωρίζει ούτε ο
Άρχων Πρωθυπουργός ούτε ο Πρόεδρος της «αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας» στην Ελλάδα.
Όπως δεν γνωρίζουν την εθνική ανάγκη-επιταγή να απαιτήσουν άμεσα Λογιστικό
Έλεγχο Χρέους.
Επανερχόμενος στις υπέρ-εξουσίες του
Πρωθυπουργού θυμίζω πως: διορίζει την Ανώτατη,
και όχι μόνο, Δικαστική Εξουσία, την
Στρατιωτική ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας, τον Πρόεδρο της
Βουλής, ακόμη και τους Συνταγματολόγους που αναθεωρούν το Σύνταγμα το οποίο
ποδηγετεί μέσω αυτών. Φυσικά, αποφασίζει ποιοι θα γίνουν υπουργοί από τους βουλευτές που ο ίδιος ενέκρινε να
μπουν προς ψήφιση στα ψηφοδέλτια του (κυβερνώντος) κόμματος.
Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσει κανείς:
α. τους σκανδαλώδεις εκλογικούς νόμους, που κάθε φορά ψηφίζονται για να
βολεύουν τον εκάστοτε Ανώτατο Άρχοντα Πρωθυπουργό, δημιουργώντας έτσι μια αθροιζόμενη δια συνεχών νόμων ολιγαρχική
εξουσία η οποία στηρίζεται από την προαναφερθείσα κληρονομική κομματοκρατία. β. την οριζόντια διαπλοκή εξουσίας που απλώνεται στα κόμματα τα οποία στην
ουσία αλληλοϋποστηρίζονται. γ. την παγίως καταργημένη αξιολόγηση σε όλους τους δημοσίους φορείς –«υπ-αλλήλους»της
Πολιτείας. Εδώ οφείλουμε να προσθέσουμε την προσφάτως τόσο «μεστά» διατυπωμένη
θεώρηση, ότι: «η Αριστεία είναι Φασισμός».
δ. τον Εθνομηδενισμό, που για
την διατήρηση της καρέκλας της εξουσίας έγινε πλέον πάγιο δωσιλογικό καθήκον προς τον υπερ-καπιταλισμό και την
μονοδιάστατα οικονομική παγκοσμιοποίηση. Με αυτά έχουμε μόνο μία γενική
εικόνα του τι σημαίνει σήμερα στην πράξη
«αντιπροσωπευτική Δημοκρατία» στην Ελλάδα.
Υπενθυμίζουμε (αν και στη συνεχιζόμενη Μεταπολίτευση δεν έχει
καμία σημασία), ότι η ευρωπαϊκή Νεωτερικότητα
που δήθεν ακολουθεί πιστά ο επί 42 χρόνια Ολιγαρχικός
Κυβερνητισμός προβλέπει, ως γνωστόν, διάκριση εξουσιών.
Παράλληλα, όμως, η πλειοψηφία των πολιτών
της χώρας μας συμμετείχε ενεργά και επικερδώς
στην ολιγαρχική αυτή ανωμαλία της συνεχιζόμενης Μεταπολίτευσης, γράφοντας τη
δική τους ψεύτικη ιστορία. Μια ιστορία που περιλάμβανε: επινοημένους
ηρωισμούς σε μια ιδιοτελώς διογκωμένη αντιστασιακή δράση …δέκα εκατομμυρίων
Ελλήνων. Τρομοκρατία επί δεκαετίες. Αλλά και «εθνάρχη», υπερ-λαϊκιστή ηγέτη, πάμπολλους
επαγγελματίες εθνομηδενιστές, πελατειακό κράτος, οργανωμένες κλοπές κρατικού
χρήματος, υπερδανεισμό, κ.ά. Αυτοί οι πολίτες συνέγραψαν και συνθέσανε μια
ευχάριστη μουσική στα αυτιά τους, όπως η μουσική στα αυτιά των σιχαμερών ποντικών
που ακολούθησαν τον αυλητή του Hamelin
και οδηγήθηκαν με αυτή στο ποτάμι και τον
θάνατο.
Μετά από όλα αυτά, το ερώτημα που
προκύπτει ακούγεται καθημερινά: «και
τώρα τι γίνεται;» Μια απάντηση είναι και η εξής: Πριν η αδήριτη «κοινή ανάγκη» της ελληνικής όσο
και της παγκόσμιας κοινωνίας ρυθμίσει τα πάντα εις βάρος του κοινωνικού συνόλου
της χώρας μας, ως ανεπίστρεπτη καταστροφή και με εδαφικές απώλειες απαιτείται επανάσταση
συνειδήσεων. Μόνο μέσα από μικρές, αρχικά, κοινότητες κάθαρσης μπορούμε
να αντιστρέψουμε όλα τα προαναφερθέντα, χτίζοντας εκ βάθρων μία πραγματικά
αντιπροσωπευτική Κοινωνική Δημοκρατία,
(βλέπε: Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων). Μια Δημοκρατία η οποία
να τείνει συνεχώς προς το
ουτοπικό ιδεώδες της Άμεσης Δημοκρατίας,
έστω κι αν δεν το φτάσει ποτέ.
Όσο για άμεση λύση έχουμε καταθέσει
άποψη: Δεν χρειάζεται μία ακόμη Οικουμενική κυβέρνηση, αλλά ένα Οικουμενικό Σχέδιο Έκτακτης Εθνικής Ανάγκης, (βλέπε: Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων) με 5-6 βασικούς
(γνωστούς…) πυλώνες εθνικής επιβίωσης
και ανα-δημιουργίας του κράτους. Σχέδιο το οποίο οι πολίτες θα εξαναγκάσουν
με την κοινωνική τους στάση και την ψήφο
τους τα σημερινά κόμματα να συντάξουν, ψηφίσουν και εφαρμόσουν. Ένα σχέδιο που
πρέπει να λειτουργήσει ως πάγια
συνθήκη, παράλληλα με την κάθαρση και την αναδιάρθρωση της Δημοκρατίας
μας. Κι αυτό ανεξαρτήτως εκλογών και κομματικών ανταγωνισμών.
