Παθολογία Νεάντερταλ Μπολσεβίκου / Από τον Κ. Τοπχαρά (1926) στον κ. Ν. Φίλη
Γιώργος
Ρωμανός/ Δοκίμια πολιτικής έρευνας / Περίληψη: Ο κ. Φίλης επιμένει να κινείται
στην εθνομηδενιστική γραμμή ενός Διεθνισμού (πάλαι ποτέ
κομμουνιστικού) ο οποίος σήμερα υπηρετεί δουλικά την Παγκοσμιοποίηση και τον
υπερ-καπιταλισμό.
Ο Μαρξισμός
και σε θέματα γλώσσας είχε και έχει τα όριά του, τόσο επί Στάλιν, όπως
αναλύεται πιο κάτω όσο και σήμερα στο Κ.Κ.Ε το οποίο ονομάζεται Κομουνιστικό
Κόμμα Ελλάδος και όχι Ελλάδας…
Τι μας είπε τελευταία ο κ. Φίλης, για να ξεκινήσω κι
εγώ με ερώτηση της οποίας την
απάντηση, βάσει της «διαλεχτικής»
τεχνικής στον Μαρξισμό κατέχει αυτός που
θέτει το ερώτημα, δηλαδή, Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει; Μας λέει, ότι
«η Ελλάδα είναι κράτος ουδετερόθρησκο…», άρα και αυτός ουδετερόθρησκος πολίτης.
Αλλά, λήμμα επιθέτου «ουδετερόθρησκος-ο-η» δεν υπάρχει στα λεξικά, όπως δεν
υπάρχει, π.χ., και ως ρήμα: ουδετεροθρησκεύω, ή ουσιαστικό, ουδετεροθρήσκευμα. Άρα
εδώ έχουμε γλωσσοπλαστία, η οποία επιστημονικά αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά
της σχιζοφρένειας. Ο γράφων, λόγω
μακροχρόνιας επιστημονικής σχέσης με
την ιατρική μπορεί να ομιλεί επιστημονικώς και για άτομα που καπηλεύονται τον
όρο «επιστήμη» ακκιζόμενα πως εκφράζουν τάχα τον «επιστημονικό» Μαρξισμό. Μια θεωρία η οποία ουδέποτε είχε
επιστημονική διάσταση, ως επαληθευμένο
πολιτικό-φιλοσοφικό μοντέλο. Έτσι, μπορώ να γνωματεύσω, ότι η
γλωσσοπλαστία του κ. Φίλη δεν φανερώνει σχιζοφρένια, αλλά Νεαντερτάλιο Μπολσεβίκικο
λόγο, όπως θα αποδειχθεί πιο κάτω.
Ο κ. Φίλης παγίως κινείται στην εθνομηδενιστική
γραμμή Ρεπούση, γραμμή που υπήρξε προπομπός των 3 Μνημόνιων που έφεραν την εθνική
μας καταστροφή και υποδούλωση για 99 χρόνια (αυτό ειδικά μετά το 3ο Μνημόνιο).
Και, εκπροσωπεί έναν Διεθνισμό (κακέκτυπο του πάλαι ποτέ κομμουνιστικού), ο
οποίος σήμερα υπηρετεί δουλικά την Παγκοσμιοποίηση και τον υπερ-καπιταλισμό.
Ως προς το θέμα της περικοπής των
φωνηέντων από την ελληνική γλώσσα, που
πρόσφατα παρουσιάστηκε ως πρόταση του κ. Φίλη, ενώ η Αυγή ισχυρίζεται ότι
πρόκειται για προβοκάτσια, ο κ. Φίλης φέρεται να είπε πρόσφατα, σε
συμβασιούχους ναυαγοσώστες-μέλη του ΣΥΡΙΖΑ- κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στη
Βάρκιζα, τα εξής: «κάλλιστα
θα μπορούσαμε να κόψουμε τουλάχιστον δύο με τρία φωνήεντα» και,
«Στα ελληνικά
έχουμε επτά βασικά φωνήεντα (α, ε, ι, η, υ, ο, ω) τα οποία γίνονται δώδεκα αν
λάβει κανείς υπόψη του και τα διγράμματα ει, οι, υι, αι και ου, ενώ σε όλη
την υπόλοιπη Ευρώπη τα φωνήεντα φθάνουν μετά βίας τα έξι με επτά στο
σύνολο.» Επειδή μια τέτοια
δήλωση δεν απέχει πολύ από τις κατά καιρούς πραγματικές δηλώσεις του κ. Φίλη
και κάλλιστα μπορεί να καλλιεργήθηκε ως προπομπός μιας επόμενης κίνησής του,
θυμήθηκα το βιβλίο του ιστορικού, Βλάση Αγτζίδη: Ο
ελληνικός Τύπος στη Σοβιετική Ένωση. Η περίπτωση της εφημερίδας Κόκινος Καπνάς(1932-1937), διδακτορική
διατριβή, Θεσσαλονίκη, 1996.
Αναφέρω για όσους δεν
γνωρίζουν, ότι: «την
πρώτη περίοδο της μπολσεβικικής επικράτησης η κύρια εφημερίδα που εξέφραζε τον
χώρο της ελληνικής εθνικής ομάδας
στη Σοβιετική Ένωση, χρησιμοποιούσε την
απλή καθαρεύουσα.» (Βλ. Αγτζίδης, ό.π.π.)
Η φωνητική ορθογραφία και Γραμματική με νέους κανόνες
φωνολογίας και μορφολογίας προέκυψε από το βαθυνούστατο
κενό του εγκεφάλου του Κώστα Τοπχαρά (Κώστας Κανονίδης). Έναν δάσκαλο… στην
Ελληνική Παιδαγωγική Ακαδημία του Κρασνοντάρ, ο οποίος συνέγραψε ένα μοναδικό
μνημείο Νεαντερτάλιου Μπολσεβικισμού, με τίτλο: Γραματικι τις Νεοελινικις Γλόςας,
έκδοση του 1927, (υπήρξε και έκδοση το 1933). Γράφει ο Τοπχαράς, σε άπταιστα «…τοπχαρικά
ποντιο-μπολσεβίκικα» που θα ζήλευε και ο γλωσσοπλάστης κ. Φίλης: «Tα 24 γραματα προτι αςυς Ελενας μεταχιριςτανατα ι
Ιωνες κεπεκι ι Αθινει κιςτερνα ολ ι αλι Ρομει.» Ή σε κανονικά… ελληνικά: «Τα 24
γράμματα, πρώτοι απ’ όλους τους Έλληνες μεταχειρίστηκαν οι Ίωνες και απ’ εκεί
οι Αθηναίοι και αργότερα όλοι οι άλλοι Ρωμιοί.» Κατά τον Τοπχαρά: «άτριφτοι και τριβάμενοι φθόγγοι» ήταν τα
σύμφωνα και τα φωνήεντα. Ενώ έπρεπε να λέμε: «τον ονομάτονε» (αντί των ονομάτων), «τον αριθμιτικόνονε» (αντί των αριθμητικών), «τον επιθέτονε» (αντί των επιθέτων), κ.ά.
Συνοπτικά οι ιδέες του
Τοπχαρά αποτυπώνονται στο ακόλουθο (δικό του) απόσπασμα, μεταφρασμένο αναγκαστικά στα ελληνικά, αλλά διατηρώντας την ασύντακτη «σύνταξή» του: «Ζήτω η αθάνατη γλώσσα
(όχι η ζωντανή βέβαια, η μπαλσαμωμένη, αφού πέθανε δύομισι χιλιάδες χρόνια
μπροστά)» μαζί με τα συνθήματα «θρησκεία»,
«ελληνισμός», «θάνατος στους τούρκους
και τους βουλγάρους», είναι ‘‘μπουρζουάδικα τερτίπια.’’» Και: «… έτσι η γλώσσα
κοντά στον πατριωτισμό, τη θρησκεία τα άλλα όπλα της μπουρζουαζίας
γένηκε και αυτή όπλο -στην Ελλάδα ένα από τα σπουδαιότερα- των τραγογένηδων,
των φρουρών αυτών της μπουρζουαζίας.»
Βλέπουμε
δηλαδή, ότι, κάθε συνεπής Νεάντερταλ Μπολσεβίκος τα βάζει με τη γλώσσα, τη
θρησκεία, τον πατριωτισμό, το ελληνισμό τελικά.
Όπως γράφει ο Βλ. Αγτζίδης: «O Toπχαράς θα αναθεωρήσει λίγα
χρόνια αργότερα τις απόψεις του και θα γίνει ο γνωστότερος εκπρόσωπος της
ριζοσπαστικής τάσης των ποντιιστών. Σε ένα επόμενο βιβλίο, όπου τέσσερα χρόνια
αργότερα ανασκεύασε πλήρως την άποψή του
για την ποντιακή, αποκαλούσε τη μεταρρύθμιση του 1926 «ημιτελή μεταρρύθμιση». Και:
«αποδεχόταν ότι η δημοτική ήταν ζωντανή γλώσσα, αλλά διευκρίνιζε ότι ήταν
ζωντανή για τους «κατωμερίτες Έλληνες κάτω στην Ελλάδα» και
όχι για τους Έλληνες της Σοβιετικής Ένωσης, οι οποίοι μιλούσαν την ποντιακή.
Τελικά, στις 21 Απριλίου
του 1934, στη Μόσχα, το Επιστημονικό Συμβούλιο της ΠΚΕΝΑ, όπου λάμβανε χώρα η
1η Πανενωσιακή Ελληνική Σύσκεψη, απ’ όλες τις περιοχές της ΕΣΣΔ ανακηρύχθηκε η δημοτική, ως η επίσημη
φιλολογική γλώσσα των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης και επιβλήθηκε η
αποκλειστική χρήση της στα σχολεία. Γιατί
ο Στάλιν κάτω από το άγρυπνο μάτι του οποίου γίνονταν όλα εκτιμούσε πολύ την
ελληνική γλώσσα, αποδεχόταν και στηρίζονταν στους Μπολσεβίκους, αλλά μισούσε
τους Νεάντερταλ Μπολσεβίκους, όπως θα δούμε στο τέλος αυτού του κειμένου.
Γι’ αυτό θα πρέπει να
προσέξει πολύ ο λαλίστατος κ. Φίλης που έχει μιλήσει περί μη ύπαρξης
γενοκτονίας Ποντίων, περί ουδετερόθρησκου κράτους, όπου όλα τα άλλα θρησκεύματα
(Καθολικών, Μουσουλμάνων, Εβραίων) θα μπορούν να διδάσκονται στην Ελλάδα, ομολογιακά, δηλαδή με κατήχηση
από τα ιερά βιβλία των άλλων δογμάτων, πλην της Ορθοδοξίας. Και, να παραιτηθεί
πριν τον παραιτήσει ή αναδομήσει ο πρωθυπουργός, όπως τον αισχίστου μνήμης κ.
Μπαλτά που θεωρεί φασισμό την αριστεία.
Να προσέξει ακόμη, γιατί ενώ δεν κινδυνεύει από τους αυτοκαταστρεφόμενους αστούς
κινδυνεύει από τους πρώην συντρόφους του: Α.
Αλαβάνο, που θεωρεί την κυβέρνηση
Τσίπρα χειρότερη από τη Χούντα Παπαδόπουλου και τη δικτατορία του Μεταξά,
Μ. Γλέζο, που διαψεύδει
κατηγορηματικά τον κ. Φίλη για τον ρόλο της εκκλησίας στην Κατοχή και τη Χούντα,
και την κ. Ζ. Κωνσταντοπούλου που δήλωσε, ότι σκοπεύει να απαγγείλει στον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του κατηγορία
για «εσχάτη προδοσία».
Τέλος θα πρέπει να προσέχει
ο κ. Φίλης, γιατί στο μελλοντικό Νεαντερτάλιο Μπολσεβίκικο κράτος των ονείρων
του στην Ελλάδα, φυσικό είναι να επανέλθει η ποινή του θανάτου με χτύπημα
ρόπαλου στο κεφάλι. Και, όπως γράφει ο Βλ. Αγτζίδης (ό.π.π.): «Οι
οπαδοί της ανακήρυξης των διαλέκτων σε επίσημη δημοτική γλώσσα των Ελλήνων της
Σοβιετικής Ένωσης βρέθηκαν πρώτοι στο στόχαστρο των διώξεων κατά την εποχή
της σταλινικής τρομοκρατίας. Η πλειονότητα τους συνελήφθη και εκτελέστηκε
ή στάλθηκε στα στρατόπεδα εξορίας της Σιβηρίας. Κανείς από τους
πρωτεργάτες της τάσης αυτής δεν επέζησε.»
Αναρτήσεις σχετικά με την φερόμενη ως δήλωση Ν. Φίλη, για περικοπή
φωνηέντων στην ελληνική γλώσσα:
